Powered By Blogger

ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΟΣ ΚΙ ΕΥΘΕΙΑ!

ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΟΣ ΚΙ ΕΥΘΕΙΑ!
Ποίηση/Στίχος/Άρθρα/Βίντεο

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

ΣΚΕΛΕΤΩΜΕΝΗ ΕΛΠΙΔΑ!


Μια Κυριακή σαν τόσες άλλες,
Μια Κυριακή μες τη σιωπή
Και της αγάπης σου οι ψιχάλες,
Ποτέ δεν έγινα βροχή!...

Μια Κυριακή που με βαραίνει,
…θα φύγει γρήγορα κι αυτή,
Στη θύμησή σου ξαποσταίνει
Και στην απόλυτη σιγή!

Σκελετωμένη η ελπίδα,
Κοντά μου έρχεται ξανά,
Μες τη δική σου τη σελίδα
Και συμπληρώνει τα κενά!

Κλείνω τα μάτια κι ανασαίνω,
Θεέ μου, τι μέρα πια κι αυτή…
Δεν έχω κάτι να προσμένω…
μα...θα' ρθει κι άλλη Κυριακή!
=================================
ΝΙΚΗ –ΑΝΝΑ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΥ.

Θαμώνες της στιγμής....


Νύχτα πλανεύτρα
καρδιά μου φταίχτρα
άχαρα βράδια
κι ο πόνος βάρδια.
Κάλπικα χάδια
όνειρα άδεια
κι ένα φεγγάρι
μαργαριτάρι.
Κι εγώ σπουργίτι μες το χιονιά,
Κι εσύ στου νου σου την καταχνιά.

Γύρω προκλήσεις
ξυπνούν αισθήσεις.
Πέτρινο βλέμμα,
σπαθί το ψέμα.
Χαρές φευγάτες
σε στέρφες στράτες,
χάλκινα λόγια
σα μοιρολόγια.
Κι εγώ σπουργίτι μες το χιονιά,
κι εσύ στου νου σου την καταχνιά.

Σα δυο θαμώνες της μιας στιγμής,
πιστοί πελάτες της λογικής.
Σα λιποτάκτες μιας διαδρομής
κάνουμε αγώνα διαφυγής...

=======================================

Νίκη-Αννα Π. (ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΟ)

ΑΦΗΝΟΜΑΙ!


Τη θάλασσα κοιτώ
τους πόνους μετρώ
και γαληνεύω.

Δεν είσαι πια εδώ
απόμεινα κι εγώ,
το κύμα να θωρώ
και ν' αγναντεύω.

Αφήνομαι στο μπλέ
το χρώμα της , βαθιά
και ταξιδεύω.

Σε μέρη εξωτικά,
με μια ζεστή αγκαλιά
το σύμπαν μου γελά
και σε λατρεύω.

Γαλήνη στην ψυχή
ανάσα στο κορμί
κι ανατριχίλα...

Ναι, είμαι δυνατή
για μια καινούργια αρχή,
σα δέντρο που γεννά
καινούργια φύλλα.
==================================
Νίκη-΄Αννα Παπουλάκου.
(Από την Συλλογή μου σε Ιταλική Μετάφραση, με τίτλο FREMITI Ακαδημία ENAM -BARI 2003)

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

ΠΕΡΙΤΥΛΙΓΜΑ ΚΕΝΟΥ...


.Αραχνοϋφαντη η σκέψη σε αγγίζει,


δεν είσαι εδώ...ποτέ δεν ήσουν!


Σε χρώματα πλανήθηκες


της φαντασίας...


Σε διαδρομές ηλιόλουστες


της έμπνευσηςτης προσμονής!


Πινελιές σκόρπιες


στον πίνακα της μοναξιάς.


Σταλαγματιά στο μαξιλάρι


της πλέριας σιωπής.


΄Ενα περιτύλιγμα του κενού,


μια αίσθηση από χαρά,


ηδονή, αγαλλίαση!...


Κι ένα αλλόκοτα ακατέργαστο


''σε ξέρω''!


Δίχως να ξέρω το γιατί...


κι όμως σε ξέρω,


σε γνώρισα,μπορεί...


σε κάποια ζωή...μπορεί....


κι όμως δεν είσαι εδώ,


δεν ήρθες ποτέ!


΄Η μάλλον ήρθες...


μα , δεν με είδες...


δε με γνώρισες!...


==========================


Νίκη-΄Αννα Παπουλάκου.

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

ΕΛΑ ΣΤΟ ΦΩΣ...


Στέκεις ορθός και ξεγελάς
Μα η ελπίδα σου χλωμή
Στενός ο δρόμος…
Μες τα πλοκάμια της σκλαβιάς
Τυλίχτηκες,
Αφέθηκες.
Κάπου ξεπρόβαλε ένα φως
Μα στο έκρυψε ο φόβος.
Κι αντί να είσαι
Της ζωής σου
Εσύ καραβοκύρης,
Τη σακάτεψες
Την παρέδωσες ‘’άνευ όρων’’
Σε χέρια από σίδερο…
Τη φυλάκισες,
Την εγκατέλειψες
Βορά σε αρπακτικό.
Κι όμως,
Το φως υπάρχει εκεί
Σου τόδειξε η Μοίρα,
Μα κλείνεις τα μάτια
Γιατί σε θάμπωσε,
… είχες συνηθίσει στο σκοτάδι!
Μα η αχτίδα προσπαθεί
Να σε ζεστάνει.
Φωνάζει ‘’έλα’’
΄Ελα στο φως,
στη ζωή, στην αγάπη.
Μα συ σκυφτός
Φοβάσαι
Κι αντί μπροστά
Κάνεις πίσω
Κι όλο και πιο βαθιά
Τα πάντα βυθίζεις
Στο σκοτάδι.
Κάνε κάτι
Όσο η αχτίδα στέκει εκεί
Μόνο για σένα!
=======================

ΝΙΚΗ-ΑΝΝΑ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΥ

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

ΟΙ ΚΥΡΙΑΚΕΣ!...


Σαν φτάνει Κυριακή
ο πόνος γίνεται πληγή,
με βασανίζει...
κι ένα παράπονο βαθύ
με πλημμυρίζει!

Οι αναμνήσεις οι καυτές
γίνανε ξέθωρες κι αυτές
και πώς να κλάψω.
Το δάκρυ πέτρωσε κι αυτό
και πώς να παρηγορηθώ,
του χωρισμού τη θύμηση,
πώς θες να πάψω...

Περνούν οι Κυριακές,
κι εγώ θαρρώ πως ήταν χθες
που ήσουνα κοντά μου.
Και χάνομαι στις εμμονές,
φθάνω σε λάθος ενοχές
...απέχω απ' τα όνειρά μου!
===============================
ΝΙΚΗ - ΑΝΝΑ Π.
(Από τα ''ΕΦΗΒΙΚΑ ΜΟΥ'')

ΑΤΙΤΛΟ....


Εδώ ο κόσμος καίγεται…
Κι εσύ μιλάς για τον απέναντι…
Που πήρε Mercedes!
Που χθες ήταν με μια ξανθιά…
Και τι έγινε η κοκκινομάλλα;…
Και θες να πας να τη βρεις!
Να της ανοίξεις τα μάτια!
(Βλέπεις, τα δικά σου είναι ορθάνοιχτα)
‘’Τα παιδιά βγήκαν στους δρόμους’’
‘’Παλιόπαιδα’’ μου απαντάς!
Και …συνεχίζεις
Την ατέρμονη κούρσα
Της πουρναρολογίας σου!...
Ναι ξέρω…έχεις πρόβλημα!
Δεν πρόλαβες το μοντελάκι στη βιτρίνα,
Γιατί στο κάψανε!...
Λυπάμαι που δεν μπορώ να κλάψω...
είμαι αναίσθητη φαίνεται!

‘’Βρε καταλαβαίνεις τι γίνεται;’’
Φωνάζω και κλείνει η φωνή μου…
‘’Εδώ δε συμβαίνει Τίποτα!’’ μου λες!
Α…ναι, ξέχασα…
Είναι μακριά τα ‘’Βόρεια Προάστεια’’
Που κατοικεί ο νους σου!...
Συγνώμη, μένω Κέντρο,
Πρέπει να τρέξω, έχω δουλειά!...
============================
ΝΙΚΗ-ΑΝΝΑ Π.

ΤΟ ΚΤΗΝΟΣ!


Το κτήνος βρυχάται…
κάθε ώρα , κάθε στιγμή,
κάθε λεπτό!
Ρουφά το αίμα σου,
την ψυχή σου,
την ανάγκη σου
και …χαίρεται!
Φουσκώνει από αγαλλίαση!
Δηλώνει άνθρωπος,
μα είναι τέρας…
Κι εσύ στωϊκά εκεί!
Είναι στιγμές
που θες να το λιώσεις!
Μα, περιμένεις τη στιγμή,
που θα το δεις να πέφτει,
κατάχαμα…
να σωριάζεται,
πάνω στη δική του οργή…
Μόνο που η στιγμή αργεί…
Σιγοτραγουδάς,
Κόντρα στο βρυχηθμό του,
Γυρνάς την πλάτη,
Προχωράς, τ’ αφήνεις πίσω!
Το κτήνος οργίζεται,
‘’Αποκτηνώνεται’’…
ώσπου σέρνεται κατά γης,
Ουρλιάζοντας,
Σφαδάζει…
Θύμα του δικού του ευτελισμού!...
Κι εσύ συνεχίζεις το βηματισμό,
χωρίς να κοιτάς πίσω!...
΄Ετσι κι αλλιώς,
χάμω σερνόταν πάντα…
άραξε στη σωστή του θέση!...
==================================
ΝΙΚΗ-ΑΝΝΑ Π.

ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ....


Συρφετός εξαθλίωσης
Σ’ ένα στίβο παράνοιας,
Αλλοτρίωσης, ισοπέδωσης!
‘’Τίτλοι’’ χωρίς αντίκρισμα,
Λόγια για τα Λόγια!...
Έκλειψη ήλιου και σελήνης
Αστέρια στη λάσπη…
Ουρανός ώρα μηδέν!
Πλανητική διαστροφή,
ανοργασμικοί εγκέφαλοι,
ιοί φιλαυτίας,
ακατέργαστης ‘’μαγκιάς’’…
παλικαριά της δεκάρας!
Ξεπεσμός με ωδές βούρκου,
Ύμνοι του ΤΙΠΟΤΑ!
Υποκλίσεις σε θεούς
‘’Άνευ χαρτοφυλακίου’’.
Εμπαιγμοί πίσω από μάσκες,
Πρόσωπα φούσκες,
Διθύραμβοι άγνοιας,
Ακολασίας και άνοιας…
Κομπασμοί, χειροκροτήματα,
…επίπεδο αγέλης!
Απαξίωση του λόγου,
Της ΄Υπαρξης,
Της συμπόρευσης,
Των συναισθημάτων,
Των Αξιών,
Της Ουσίας!
Ακατέργαστες μάζες,
Στο βάθρο του ξεπεσμού
Κάθε ανθρώπινης υπόστασης!
Θρόνοι στημένoι με προσωπεία,
Ιδού μια φθίνουσα καθ’ όλα Κοινωνία!
==============================

ΝΙΚΗ-ΑΝΝΑ Π.

ΜΕ ΞΕΧΑΣΑΝ!...


Με ξέχασαν οι ΄Ανοιξες κι όλα τα καλοκαίρια,
κι εσύ καρδιά πώς άντεξες ,το να μετράς τ' αστέρια;
Τόσο καημό πώς χώρεσες και κράτησες πορεία;
ποτέ σου δε με πρόδωσες, παρέμεινες Κυρία!

Πού είναι ο φίλος, ο αδερφός, η μάνα, ο πατέρας;
ήταν της ζήσης σου καπνός και φονικός αγέρας!
Μα το σκοτάδι απόμακρο, δε φτάνει, δε σ' αγγίζει,
πάντα μπροστά βλέπεις το φως κι η μέρα σου αρχίζει!

Μαρμαρωμένος βασιλιάς τα όνειρα της νιότης,
ελπίδα που ξεστράτισε μες του λυγμού τον ήχο,
μια κόρη που περίμενε για χρόνια τον καλό της,
ανυπεράσπιστο παιδί που στήσανε στον τοίχο...
Παίζει βιολί η μοναξιά στης μέρας σου το γιόμα,
κι εσύ θωρείς τον ουρανό και λες ΄΄αντέχω ακόμα''!

===================================================
ΝΙΚΗ-ΑΝΝΑ Π.

Ο ΔΡΟΜΟΣ....


΄Ολοι στον ίδιο δρόμο περπατάμε,
τα πάντα γύρω είναι ίδια
μα, ο καθένας βλέπει αυτά που θέλει.
΄Άλλος περνά τρέχοντας,
άλλος αργά και κάπου σταματάει,
άλλος σταθερά
κι άλλος σκοντάφτει σε κάθε βήμα.
Ο δρόμος είναι ίδιος.
Την πορεία την επιλέγουμε,
Τις παραστάσεις τις δημιουργούμε,
Τον τρόπο τον καθορίζουμε…
Μόνο η αρχή και το τέλος
Είναι ανεξέλεγκτα…
Για ότι ζήσουμε στη διαδρομή,
Δική μας η ευθύνη.
Το ταξίδι προκαθορισμένο,
Οι εμπειρίες προσωπικές,
Η γεύση, η απόλαυση…
μοναδική.
Η δημιουργία , η επιτυχία,
Η αποτυχία…
Κι αυτή στο παιχνίδι!
Η ευτυχία πλάθεται
Με τα δικά μας χέρια.
Συνταγή μοναδική του καθενός!
Η ζωή πάντα νέα και αστείρευτη.
Την ομορφιά και την ασχήμια της
Τη γλύκα ή την πίκρα της,
Εμείς διαλέγουμε!…
Εμείς αποφασίζουμε
Πώς θα ζήσουμε.
Εμείς περνάμε και φεύγουμε.
Η ζωή είναι πάντα εκεί,
Αξιοθέατο στους αιώνες.
Μας καλεί να την αγγίξουμε
Να την γνωρίσουμε
Να την αγαπήσουμε
Και να τη ζήσουμε
Όσο υπάρχει μπροστά μας δρόμος!!
============================
ΝΙΚΗ-ΑΝΝΑ Π.

ΠΟΙΑ ΝΥΧΤΑ;...


Το σύννεφο σε πήρε και έγινες βροχή…
κι απέμειναν οι στάλες, να σκίζουν τη σιωπή!
Καράβι χτυπημένο στα βράχια η ψυχή…
κι εγώ να επιμένω, σε μια καινούργια αρχή!

Φευγάτα καλοκαίρια, χαμένη διαδρομή,
σπαθιά γίναν τα χέρια, φαρμάκι το φιλί…
του έρωτα νυχτέρια, εικόνα μακρινή…
κι οι πεθυμιές νυστέρια που σφάζουν το κορμί!

Μισάνοιχτη η γρίλια, στου νου μου το περβάζι…
Σκορπίσανε τα θέλω μα…ούτε που με νοιάζει!
Ποια νύχτα, ποιο φεγγάρι, απόψε σ’ αγκαλιάζει;
Ποιο όνειρο αλήθεια στη σκέψη σου φωλιάζει;

Μεθύσανε τα πρέπει, το τώρα με κυκλώνει,
Καιρός απ’ την καρδιά μου ν’ αρπάξω το τιμόνι!...
========================================
ΝΙΚΗ-ΑΝΝΑ Π.

ΙΣΩΣ ΦΤΑΙΜΕ!...(Μελοποιημένο)


Σε ζητάω στη μέρα, να σου πω καλημέρα…
μα έναν ήλιο αντικρίζω κι εκεί κάπου δακρύζω!
Ναι ακόμα σε ψάχνω, τι κι αν έγινες χθες;
Τώρα ζω και υπάρχω, με κρυφές ενοχές!

Το μυαλό τροχονόμος που, μου φράζει το δρόμο…
Τώρα απέμεινα μόνος με παρέα τον πόνο!
Κι η ζωή μου γυρίζει όλο μέσα στα ίδια,
το κενό με φοβίζει και μου παίζει παιχνίδια!

΄Ισως φταίμε κι οι δύο, ίσως μόνο εγώ,
κι η ζωή μου ένα πλοίο που έχει πιάσει βυθό!
======================================
ΝΙΚΗ – ΑΝΝΑ Π. - Συνθέτης Νίκος Μοσχόπουλος.

ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ ΤΑΧΑ?...


Kαθώς πέφτει η νύχτα, το σκοτάδι απλώνει,
μια ζεστή καληνύχτα, στη σιωπή μαραζώνει.
Μοναξιά που πλανιέται στης ζωής το βιβλίο,
κι η καρδιά να προσμένει στο λιμάνι ένα πλοίο!

Κάποια ατέλειωτα βράδια, είναι πια παρελθόν,
και του χθες τα σημάδια δε χωρούν στο παρόν!
Η ζωή ξεπουλάει τη δική της πραμάτια…
πρέπει πια να διαλέγεις με ορθάνοιχτα μάτια!

Μες την πλέρια σιωπή σου, κατεβαίνει ένα δάκρυ,
κάπου κλείνει η φωνή σου μα όμως βρίσκεις την άκρη!
Οι χαρές προσπεράσανε σε παράλληλους δρόμους…
μια γουλιά σε κεράσανε κι ένα χτύπο στους ώμους!

Μα ποιος νοιάζεται τάχα για του άλλου τη ζήση…
Η καρδιά σου το ξέρει, όμως πού και σε ποιον να μιλήσει;…
==================================================
ΝΙΚΗ-ΑΝΝΑ Π.

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΡΩΤΑΣ...


Τα πάντα είναι έρωτας, πάθος, ηδονή, αρκεί να αφήνουμε τον εαυτό μας να τα ζει ατόφια και να τα αναγνωρίζει. Ερωτισμός βρίσκεται σε κάθε τι που πραγματικά μας αρέσει, το θέλουμε και το απολαμβάνουμε, κάθε τι που μας γεμίζει , μας ολοκληρώνει, μας δίνει πληρότητα. Το πάθος διοχετεύεται και φουντώνει για κάθε τι που κάνουμε ή ζούμε και μας ικανοποιεί. ΄Ερωτας, πάθος π.χ. είναι η επαφή με τη φύση, με ένα λουλούδι, με ένα βιβλίο, με μία συζήτηση, με μία ανακάλυψη, με ένα δημιούργημά μας, με το τραγούδι που μας αγγίζει, με το συγκεκριμένο φαγητό που λαχταράμε και με χίλια δύο πράγματα.

Εστιάζοντας όμως τον έρωτα σε μία μόνο συγκεκριμένη μορφή του (δηλ.τον έρωτα μεταξύ αρσενικού και θηλυκού) και ψάχνοντάς τον επίμονα εκεί και μόνο, φυσικό είναι να μην ερωτευόμαστε, αφού δεν αφήσαμε το είναι μας να μας υποδείξει τι είναι έρωτας, τι είναι ευτυχία.

Ο άνθρωπος που είναι ερωτευμένος με ότι κάνει, ότι ζει, εκείνος που έχει ερωτική επαφή με τη φύση, το σύμπαν, τη φύση του, τον εαυτό του, σίγουρα θα γνωρίσει το μεγάλο έρωτα , απλά γιατί θα είναι έτοιμος να τον δεχθεί , ακόμη και ‘’ως κεραυνό εν αιθρία’’!

Πόσοι και πόσοι άνθρωποι πέρασαν από αυτόν τον Πλανήτη χωρίς να γνωρίσουν τον αληθινό ΄Ερωτα….. Νομίζουμε πως ερωτευόμαστε, νομίζουμε πως αγαπάμε, αλλά πάντα κάτι λείπει. Αυτό που λείπει είναι η ουσιαστική επαφή μας με τη Ζωή! Συγχέουμε τον ενθουσιασμό με τον ΄Ερωτα, τη σεξουαλική ικανοποίηση με τον ΄Ερωτα κ.ά. Δε λέω, είναι και αυτά στοιχεία του ΄Ερωτα στη συγκεκριμένη του μορφή. ΄Όμως στην πλήρη του μορφή σημαίνει πολλά : ανάταση, απογείωση, ελευθερία, εξύψωση, ευτυχία, απόλαυση, αναγέννηση! Τα στοιχεία αυτά διαμορφώνονται ανάλογα με τις ανάγκες του καθενός χωριστά και το ‘’αντικείμενο του πόθου’’ μπορεί να είναι άνθρωπος, μπορεί ο κόσμος γύρω μας, μπορεί μια στιγμή ευτυχίας από πολύ απλά πράγματα.

Το κολύμπι π.χ. για κάποιον που το αγαπά πολύ και είναι ευτυχισμένος μέσα στο νερό, είναι μία προσωπική ερωτική τρυφερή στιγμή του με τη θάλασσα. Αφήστε την καρδιά σας να αισθανθεί την επαφή με κάθε τι που εκείνη θέλει και ακούστε την, νιώστε την!

Μήπως έχουμε χάσει την επαφή με τον εαυτό μας; Μήπως λειτουργούμε σα θεατές απλοί ή και δυνάστες πότε-πότε της καρδιάς και της σκέψης μας;

Ο ΄ Ερωτας πλανάται παντού, είναι η ίδια η Ζωή!!

Και ο θαυμασμός ακόμη κρύβει ΄ Ερωτα. Οτιδήποτε μας προσφέρει αγαλλίαση, ηρεμία, γαλήνη, απόλαυση, έκσταση, ηδονή, είναι ΄ Ερωτας! Τη συνταγή την διαμορφώνει η προσωπική κατάσταση του καθενός.

΄Όπως η πίτσα να πούμε ...που την φτιάχνεις μόνος σου με τα υλικά που θέλεις και το ίδιο την απολαμβάνεις κάθε φορά κι ας έβαλες διαφορετικά υλικά, ήταν της αρεσκείας σου.

Νιώσατε ποτέ έκσταση και ηδονή ακόμη, μπροστά σε ένα ειδυλλιακό τοπίο ή ένα ειδυλλιακό ηλιοβασίλεμα ; ΄Αλλοι θα πούνε ‘’ναι ‘’ και είναι εκείνοι που διατηρούν την επαφή τους με τον μέσα τους και τον έξω κόσμο. ΄Αλλοι θα πουν ‘’όχι’’, θα κοροϊδέψουν κιόλας! ΄Ένα flash back στην εν γένει ζωή τους θα σας εξηγήσει σίγουρα το ‘’όχι’’ τους. ΄Αλλοι πάλι θα πουν : ‘’τι μόνος μου να νιώσω έτσι;’’ Μα αν από μόνος σου δεν μπορείς να αισθανθείς και να εισπράξεις την έκσταση και την ηδονή που σου δίνει το σύμπαν και η φύση, πώς θες να τη βιώσεις, και πολύ περισσότερο να τη μοιραστείς με κάποιον άλλο ;

Και τα δέντρα αισθάνονται και μη σας φαίνεται τρελό! Μιλήστε τους θα σας ακούσουν κι αν η δική σας συχνότητα είναι ανοιχτή θα το αισθανθείτε.

Αγγίξτε , αγκαλιάστε, αισθανθείτε τα πάντα γύρω σας, λειτουργώντας όλες σας τις αισθήσεις, μόνο έτσι θα ανακαλύψετε το νόημα της ζωής.
===================================================================================

ΝΙΚΗ-ΑΝΝΑ Π.
‘’Καφενείο των Ιδεών’’ 2007
1Η Δημοσίευση Εφημερίδα ''Η ΝΙΚΗ'' (Νίκαια)

ΙΣΩΣ...



Με τον πόνο παίζω ζάρια , κι είναι η σκέψη μου θολή,
Μια αγκαλιά που μένει άδεια, κι έχει τόσα για να πει.
Της αγάπης παραγάδια , τα παρέσυρε η βροχή
Και του έρωτα τα χάδια, σαν εικόνα μακρινή!

΄ Ισως φταίνε τα σημάδια που μου άφησε η ζωή,
Κι είναι βλέπεις κάποια βράδια, που με πνίγει η σιωπή!
Αυγουστιάτικα φεγγάρια μου τα έκρυψες κι εσύ…
Κι αρμενίζω στα σκοτάδια…μ ’αποφεύγει κι η Στιγμή!

Με τα ‘’πρέπει’’ μου θυμώνω και ζητάω διαφυγή,
Μα στα ‘’θέλω’’ μου πεισμώνω, ξεκινάω απ’ την αρχή,
Την καρδιά μου ξεγυμνώνω κι είναι η μόνη δυνατή…
Συμβιβάζομαι στο χρόνο κι αγκαλιάζω τη ζωή!

΄Ισως φταίνε τα σημάδια που μου άφησε η ζωή…
Κι είναι βλέπεις κάποια βράδια, που με πνίγει η σιωπή.
Αυγουστιάτικα φεγγάρια μου τα κράτησες εσύ,
Κι αρμενίζω στα σκοτάδια με τη σκέψη σου μαζί!
=================================================

ΝΙΚΗ-ΑΝΝΑ Π.

ΧΙΛΙΑ ΧΡΩΜΑΤΑ....


Γράψε,
Με χίλια χρώματα τη λέξη σ’ αγαπώ
Ταξίδεψε με στο δικό σου ουρανό,
Και μη φοβάσαι κεραυνούς και καταιγίδες.

Ρίξε,
Όσα σε πλήγωσαν στης λήθης το πιοτό,
Αγκάλιασε με είμαι εδώ και σ’ αγαπώ,
Μαζί θα σβήσουμε του πόνου τις κοιλίδες.

Πάρε,
Τα δώρα του έρωτα που φέρνει η στιγμή,
Κι αυτή η φλόγα που σου καίει το κορμί
Να δεις πως χάνονται απ’ τα μάτια οι ρυτίδες!

Κι έλα,
Μαζί να ζήσουμε ζωή απ’ την αρχή,
Γεμάτη αλήθεια δίχως πόνο και γιατί,
Μαζί να ψάξουμε χαμένες Ατλαντίδες!
=====================================
ΝΙΚΗ-ΑΝΝΑ Π.